موسیقی پس از قرن بیستم

کتاب موسیقی پس از قرن بیستم ، روزنه ای کوچک به دنیای تحولات دیاتونیک است.

از 1900 میلادی موسیقی در جهت های گوناگونی رشد کرده و گسترش یافته است.

در حالی که آهنگسازان بزرگ تا قبل از قرن بیستم سعی در گسترش سیستم تنال داشتند، آهنگسازان پیشرو قرن بیستم به شیوه های مختلف سعی بر گسست و فاصله گرفتن از سیستم تنال گسترش یافته قرن نوزدهم داشتند.

برای این فاصله گذاری اولین سنگ بنا انتخاب و طراحی مواد و مصالح متفاوت با سنت تنال بود.

از این رو مواد و مصالح آثار آهنگسازان پیشرو نیمه اول قرن بیستم و تکنیک های به کار گرفته شده از سوی آن ها، تفاوت چشمگیری با آهنگسازان نسل های قبل از خود دارد و متنوع تر است.

مجموعه پیش رو به بررسی مواد و مصالح آثار آن دسته از آهنگسازان نیمه اول قرن بیستم می پردازد که مفهوم نت مرکزی و مجموعه های دیاتونیک را رها نکردند اما آگاهانه و روشمند از تنالیته فانکشنال اجتناب کردند.

این کتاب دارای 152 صفحه ، اثر نیما خواجه نصیر طوسی می باشد.